(Japan) 13 th December | 2024 | Friday | 1:25:26 AM || (Nepal) 10:10:26 PM
 
 


लघुकथा : हुलाकि काकाको जुत्ता

NIRMAL GHIMIRE   POSTED ON : Saturday, 14 September, 2024 | Views : 860

लघुकथा : हुलाकि काकाको जुत्ता


धेरै अघिको कुरा हो, कुनै इलाकामा एक गरिब हल्कारा काम गर्दथे । उमेरले उनि करिब करिब ६ विस हाराहारिका भएता पनि पातलो अनि रोगि शरिरले गर्दा उमेर भन्दा अझै बुढा देखिन्थे । दैनिक चिट्ठि र पार्सलहरु थाप्लोमा बोकि कोशौ टाढा सम्म सकुसल पुर्याउनु उनको करार जागिरको जिम्मेवारि थियो । कहिले पहाडको भिरालो गोरेटो त कहिले बन भित्रैको भिरैभिर, उनको दैनिक यात्रा थियो, थाप्लोमा सामानको भारि बोकेर । 

एक दिन उ सदा झै चिट्ठिपत्र र सामान बोकि दुर-दराजको एक घर पुग्यो र ढोका ढक्ढ्ढकाउदै 'चिट्ठि आएको छ लाहुर बाट, को छ घरमा' भनेर आवाज दियो । भित्र बाट 'एकैछिन है म आइहाले' भन्ने आवाज आयो । हल्कारालाइ अन्य गाउ पनि पुग्नु थियो त्यसैले 'अलि चाडो गर्नुहोस है !' भनेर ढोका अघिल्तिर उभ्भिरह्यो। 

धेरै बेर स​म्म​ प​नि ढोका न​खुलेप​छि हुलाकि अलि कडा स्व​रमा कड्कियो कि, 'अरु प​नि काम छ​ छिटो ग​र्नुहोस' भ​नेर​। भित्र​बाट​ फेरि आवाज आयो 'ढोकाको मुनि प्वालको चेप​बाट​ छिराइदिनुस न​ है ह​तार भ​ए' भ​न्ने ज​वाज आयो । हुलाकिले 'हुदैन​ त्य​स्तो त,​ ग​र्न​ र​जिस्ट​र चिट्ठिप​त्र​ हो। साइन न​ग​रि छोड्न​ मिल्दैन​ छिटो आउनुस' भ​न्यो ।

करिब १० मिनेट​ प​छि एक ११-१२ साल कि ब​च्चिले ढोका उघारिन् । उनले बैसाखि टेकेकि थिईन् । उन​को दुबै खुट्टा थिएन​न । 'बैसाखि कता परेछ परेछ त्य​हि खोज्दा ढिला भ​यो हुलाकि काका । माफ ग​र्होस है मैले बिल​म्ब​ ग​रे' भ​नेर​ हात अघि ब​ढाइन् । उनको शारिरिक अवस्था अनि मिठो बोलि सुन्नासाथ हुलाकिको रिस एकैछिनमा म​त्थ​र भ​यो र​ अचान​क ग​ह​भ​रि आशु टिल​पिल भ​यो । 

उसले पत्र थमाउदै साइन गरायो र केहि बोल्नै नसकि आफ्नो बाटो लाग्यो । बच्चिको आमा त्यस्तो अवस्थाको छोरिलाइ छोडेर पल्लो गाउको भगौडा हबल्दार सङ्ग २ साल अघि पोइला गएको रहिछे, जतिबेला उनको बुवा पैसा कमाउन मुग्लान गएका थिए। घरमा त्यो बच्चि एक्लै बस्थिन ।

बा ले हरेक महिना आफ्नो छोरिलाइ चिट्ठि पठाउने रहेछन । अनि आफु छिट्टै केहि पैसा कमाइ, बिदा मिलाएर​ आउने र​ छोरि आफु स​ङ्गै मुग्लानै लिएर​ जाने वाचा गरि छोरिको मनोबल उच्च बनाउने, हौसला र शाहश दिन एबम् अन्य जत्ति कै तिमि पनि काबिल र हिम्मतिलि छोरि हौ भनिएको हुन्थ्यो । तिमि मेरो निम्ति सान हौ, इज्जत हौ, आफु भाग्यमानी हु जसले तिमि जस्तो बुझकि र सुशिल छोरिको बा कहलिन पाएको छु । भन्ने खालको र उसको भबिस्य निर्माणको लागि प्रसस्तै राम्रा राम्रा योजना, प्रेरणाका शब्दहरु लेखि चिट्ठि पठाउने रहेछन। 

हुलाकि ह​रेक म​हिना ज​सो उन​को घ​रमा चिट्ठि लिएर​ पुग्थ्यो अनि सन्चो बिस​न्चो मात्र​ सोधेर​ चिट्ठि बुझाएर​ फ​र्किन्थ्यो । सोहि क्र​म​मा बर्सातको स​म​य​मा घुम ओढेर​ हुलाकि चिट्ठि लिई पुगे र​ स​धै झै प​त्र​ बुझाइ फ​र्कियो । हुलाकिको खुट्टामा जुत्तारच​प्प​ल केहि थिएन​ । ब​नको बाटो झ​रिमा हिड्दा काडाले घोच्ने, जुकाले टोकेकोले होला उस​को खुट्टाबाट​ र​ग​त व​गिर​हेको थियो । चिट्ठि थ​माएर​ हुलाकि फ​र्कियो । व​च्चिले हुलाकिले टेकेको पैतालाको गिलो माटोको नाप​ लिइन अनि कापिमा सो को चित्र​ उतारिन। अनि बालाइ चिट्टिमा 'आउदा म​लाइ यो नाप​को जुत्ता ल्याइदिनुस है बाबा' भ​नेर​ लेखिन। चिट्ठि प​ढ्ना साथ​ बाको आखाबाट​ धेरै आशु झ​र्यो किन​कि उन​को ज​न्म​जातै खुट्टा थिएन​। 

बा ले यसपालि दशैमा आउन मालिकले छुट्टि नदिने भएकोले अर्को दशैमा आउछु भनेर पैसा, सरसमान, लत्ताकपडाका साथ​मा उनले पठाएको नाप अनुसारको जुत्ता चित्त दुख्न सक्छ भनि केहि नसोधि किनेर पठाइदिए। दशै आयो हुलाकिले आफ्नो कार्यक्षेत्र भित्र दशैमा बालिघरे प्रथा झै केहि उपहार लिने चलन रहेछ । बालि उठाउदै हुलाकी त्यो गाउमा पुगे । अनि त्यो अपाङ्गता भएको बच्चिकोमा पनि पुगेर भेट्नु पर्यो भनि पाच रुपैयाको चकलेट आफैले किनेर लगि गयो । अनि सन्चो बिसन्चो सोधेर आफु गरिब हुलाकि भएकोले दशैमा राम्रो उप​हार नसके पनि काका सम्झि यो चकलेट उपहार लिनु है छोरि भनेर दियो। एकैछिन पर्खनुस है काका भनेर त्यो बच्चिले भित्रबाट उनै हुलाकिले पछिल्लो पटक ल्याइदिएको पार्सलको पोको भित्र​को सामान् ल्याएर उसको हातमा थमाउदै मेरो पनि घरमा कोहि हुनुहुन्न काका । मलाइ धेरै सहयोग गर्नु भएको छ हजुरले । तसर्थ मेरो तर्फबाट यो दशैमा उपहार हजुरलाइ। भनि हातमा थमाइ दिइन।

हुलाकिले आफु बाउ उमेरको मान्छेले, त्यसमा पनि तिमि बाट म यो उपहार कसरि लिन सक्छु र, भो पर्दैन नानि भन्यो । तर उनले यो लिनु भएन भने म चित्त दुखाउछु काका भन्दै जिद्दि गरेर उपहार दिइन । घर पुगेर मात्र खोल्नुस है काका भनेर पठाइन । 

हुलाकिले घर पुगि पोको खोल्यो जहा असाध्यै राम्रो जुत्ता थियो। त्यो पनि खुट्टामा ठिक्क मिल्ने खालको । त्यो देखेर हुलाकि धेरै रोयो र भोलिपल्ट कार्यालय पुगि पोस्ट इन्चार्जलाइ मेरो काम गर्ने यरिया फेरिदिनु होला । अहिलेको भन्दा फरक ठाउ तोकिदिनुहोला भनेर अनुरोध गर्यो । पोस्ट इन्चार्जले के भो र तिमिलाइ भनेर सोध्दा उसले जवाफ दियो मेरो खालि खुट्टा देखेर एक अपाङ्गता भएको सानि बच्चिले जुत्ता उपहार दिइन । तर सर् उनको त झन् म उनको त दुबै खुट्टै छैन। म के दिन सक्छु र त्यो सब देखेर मन सार्है भत भतिएर दुखेकोले फेरि पनि त्यो देख्नु नपरोस भनेर सरुवा माग्दै धेरै रोयो । उसको कुरा सुनेर हुलाकका सबै कर्मचारिहरु स्तब्ध भए ।